சூரிய புத்திரன்

புதிதாக வீடு மாறிய பொழுதொன்றில் சரியான இடவசதி இன்மையால் எனது புத்தகங்களும் இசைத் தட்டுக்களும் பெட்டிகளில் வைத்து மூடப்பட்ட்ருந்த பொழுதொன்றில் மிகுந்த மனவிசனத்தின் மத்தியில் எழுதப்பட்டது.

சூரிய புத்திரன் என்றுதான்
நான் குறிப்பிட்டுக் கொள்ளுகிறேன்.
என் எண்ணங்கள் விண்ணளவும்
கனவுகள் அது கடந்தும்
நடை பயின்று வருகின்றன.
அகிலம் அனைத்தும் ஒழுங்குபடுத்தும்
ஆற்றல் என் மனதில்.
உலகம் முழுதும் கட்டியாளும்
புத்தி என் நினைவில்.
உலகப் பேரரசு எல்லாம்
உருட்டி விளையாடும்
தினவு என் தோளில்.
ஆனால்
ஆறடிக்கு பத்தடி துண்டில்
முடங்கிவிட்டது என் வாழ்வு.


உலக உலாவுக்கு என்னை
அழைத்துச் செல்லும்
புத்தகப் பல்லக்குகள்
பெட்டிகளில் இட்டு புதைக்கப்பட்டுள்ளன.
விண்ணோடும் மண்ணோடும்
என்னை அழைத்துச்செல்லும்
கற்பனை குதிரைகள், என்
கவிதைக் குழந்தைகள்
இசைத்தட்டுகள்
குரலிழந்த குயிலாகி, எனை
பார்க்கவும் மனமில்லாமல் எங்கோ
பதிங்கிப் போயுள்ளன.
பழமையும் புதுமையும்
பகுத்திட இடமின்மையால்
பழமையும்
கட்டாயப் பழமையாக்கப்படும்
புதுமையுமாய்
உடைகள்
இலையுதிகால மரத்து அடிகளாக
தோன்றுகின்றன.


எப்போதாவது என் தோழருடன்
தொலைபேசும்போதுதான் என்
சுயம் எனக்கே தெரிகிறது.


கவிதைகளின் காதலன்,
இன்னிசை யாசகன்,
நன் நூல்களின் வாசகன்,
தீராத காதலும்
ஆறாத கோபமும் கொண்டவன்,
நிஜங்களின் நேசன்
என்றெல்லாம் என்
பரிமாணங்களை என்னால்
புரியமுடிகின்றது.


எரியும் கரித்துண்டு சூரியன்.
எரிந்தபின்
சூரியனும் ஒரு கரித்துண்டு.
இது நியாயம்.
ஆனால்,
எரிய முன்பே ஒரு சூரியன்
கரிக்கட்டையாக்கப்பட்டது ஏன்?

புலியப்பிடித்து
வளையில் அடைக்கலாமா?
அடைப்பது அடைப்பவன் திறன் எனில்
அடங்கிப்போவது
புலிக்கு
பலமா?
பலவீனமா?